Engeltje te weinig

21 december 2022

Bij een laatste sessie uit een traject bezoek ik regelmatig een betekenisvolle plek, met als doel om los te kunnen laten. Of nog een keer dingen uit te kunnen spreken. Dit keer bezoeken we samen het graf van haar kind. Ze is alweer aan het werk, en veel te druk. Werkt veel meer uren dan ze eigenlijk wil en kan. Dit is ook wat we samen bespraken. Zorg voor ‘regelruimte’, ruimte om tijd voor jezelf te nemen, om te rouwen, stil te staan bij wat gebeurd is. Als je dat nu en goed doet, komt het later in de tijd niet alsnog op je bord. Rouw dringt zich altijd een keer op, heeft bewust tijd nodig.

We snellen de weg over, naar de begraafplaats. Daar aangekomen, brand een kaarsje in een lantaarn. Als stille getuige, die waakt over de plek waar haar kind is begraven, driekwart jaar geleden. Het blijft iets bijzonders en het voelt als een stuk vertrouwen dat ik op deze plek aanwezig mag zijn.

Op het bankje begint ze nu het hele verhaal te vertellen. Hoe het is gebeurd. Tot in detail. Dat is belangrijk, had ik haar verteld. Alle feiten boven tafel, alles vertellen, zodat je het zelf weer beleeft en misschien ook tot nieuwe inzichten komt. Een nieuw perspectief kunt belichten.
“Ja, “, zegt ze, “Elk kind heeft wel een paar engeltjes op hun schouder. Wat er wel niet gebeurt in een kinderleven. Dat dingen maar net goed gaan. Kleine ongelukjes, of grotere. Mijn kind had net één engeltje te weinig.”
We zijn even stil. Hier kan ik niks op zeggen en dat hoeft ook niet. Dit is haar perspectief. En het helpt haar.
“O, zegt ze, en droogt haar tranen. “Ik moet weer door.” We lopen terug naar haar huis, het huis waar ik ook de mooie foto’s van haar kind mocht bekijken. En waar we het ook over de viering van haar leven, over een paar maanden, hebben gehad.
Ik rijd naar huis en daar tuig ik de kerstboom op met mijn kinderen. We doen de engeltjes in de boom. Engeltjes die opeens een heel andere betekenis hebben gekregen.