Rouwrevolutie Rocks

15 november 2023

Toen mijn man overleed, merkte ik al dat er rondom rouw nog steeds een sluier hangt. De eerste weken mag je openlijk verdrietig zijn en wordt er nog gesproken over degenen die is weggevallen….

Na een aantal maanden is het voor de meesten al echt lang geleden en krijg je een stempel als je naar de mening van anderen te lang doorhuilt of doorpraat over degene die is overleden. Of over je scheiding. Of je baan die is weggevallen.

‘Je hele tijdlijn staat vol met hem’, zegt iemand uit de familie licht beschuldigend als ik haar een jaar na het overlijden tref op een familiebijeenkomst. Ik heb even geen weerwoord. ‘Als je als verliescoach gaat werken, blijf je er dan niet teveel mee bezig?’ ‘Het lijkt mij heel verdrietig werk, dat kan je nooit meer dan een paar uur per week,’ zeggen anderen. Het blijft hangen. En aangezien de generaties voor mij vanuit die tijdsgeest ook hun ogen sloten na elk groot verlies, heeft dit ook effect op mij gehad.

Ik merk dat ik in sommige situaties nog worstel met het openbaar maken van mijn eigen verlies. En het openbaar maken van het helpen van anderen hierbij. Terwijl dit tegelijkertijd een grote missie van mij is, anderen helpen met rouw en verlies en weer in beweging komen.

Rouw kan als dialoog van twee kanten komen

Tijdens een webinar een paar weken geleden maakte ik kennis met het woord ‘rouwrevolutie’. Woorden en taal hebben me altijd al veel gedaan, het triggert me, ik google en ontdek het mooie artikel over Uubs Knops, over de rouwrevolutie waar zij voor pleit. https://thisishowweread.be/rouwrevolutie/

Ze omschrijft het heel mooi: ‘Rouw is een vorm van dialoog en kan dus van twee kanten komen. Aan de ene kant wil de omgeving steun bieden aan iemand die rouwt, al weet men niet altijd hoe. Als vrienden en familie hoef je eigenlijk geen grootse dingen te doen. Er gewoon voor de rouwende zijn, als luisterend oor en praktisch paar handen – dat is al veel. Anderzijds heb je als rouwende het recht je verdriet te tonen en iets te vragen aan andere mensen. Daar bestaat nog veel schroom over.’

 En: ‘Rouw is geen ziekte is maar hoort bij het leven. Het is een gezonde vorm van verdriet, al weten weinig mensen hoe ze ermee moeten omgaan.’

‘Doodgewoon’

Als er dan in die week hier in de buurt plots iemand overlijdt, klim ik in de pen en bied ik mijn hulp aan. Dit hadden ze niet verwacht en het wordt heel erg gewaardeerd. Ik vind deze hulp ‘doodgewoon’ en ben blij dat ik op dit vlak een stukje kan bijdragen aan de rouwrevolutie. Naar mezelf en naar anderen. Om aan te geven dat alle gevoelens er mogen zijn. Dat het uiten en praten over verdriet, geen teken is van zwakte maar van kracht. Een sleutel tot verbinding en een gezonde manier om om te gaan met wat ons allemaal overkomt.